Mijn Oude Dorp

Door Herman O. de Roode, 2022

Mijn Oude Dorp

Mijn ‘Oude Dorp’ sterft langzaam.
Zwaar pompend pulseert nog het hart
van de zevenhonderd-zes-en-dertig jaar ‘Oude Dame’.
Monumentale implantaten doen moeite
de vergankelijkheid uit zicht te houden.
Zij kreunt onder pijn van hechtingen
die de schijn moeten ophouden
van glorie en werkelijke waarden.
Kostbaar jong bloed probeert een volgend leven te transplanteren.
Een volgend nieuw leven, dat de vroegere ‘noaberschap’
nooit zal inhalen.

Mijn Amerongen sterft.

Maar ……

Als in de lente,
de zon en de warme wind
van over de uiterwaarden
de trotse Heuvelrug beklimmen,
lijken haar stramme leden huiverig
tot leven te komen.
En met de bijen gonzen de verhalen.

De ‘Oude Dame’ verhaalt over hoe het was
wie er leefden
liefhadden
streden en streelden.

Nieuw leven ontspruit……..

Dan fluisteren wakker geworden monumenten
Voor wie het wil horen.
Mijn Amerongen leeft!

Het is een FEEST.

Herman O. de Roode

Andere gedichten